میان ستاره ای
اولش بگم که وسطای فیلم خوابم برد. واقعا بعضی جاهاش رو الکی کش داده بود :( شاید به خاطر اینکه کندی و تندی گذر زمان رو حس کنید)
اما بعد
قبلا مبهوت توهم فکری نولان و تیمش در فیلم تلقبن شده بودم. واقعا ذهن بشر تا کجاها که راه نمیده.
این فیلم رو که ببینی و قبول کنی که بشر چقدر قوی ساخته شده (۱) میفهمی که چرا یک ساعت تفکر اینقدر ثواب داره.
فیلم یه حالت حماسه ای هم داره و از عشقای سطحی به دوره. حماسه اش از جنس توانستن هست نه جنگ آوری. یهو میبینی که عه من چقدر بی کران ساخته شدم پس چرا استفاده نمیکنم.
بعد میخوای هسته بشکافی ...
برنامه بریزیم برای هسته شکافتن مگه چه عیبی داره؟
فقط یک مانع هنوز وجود داره و اون فقر هست. کسی که در فقر یا فقر مطلق هست اصلا نمیتونه به این مسایل فکر کنه. به همین دلیل (۲)
۱. اینقدر قوی که بشه خلیفه ی خدا روی زمین.
۲. رسیدگی به فقرا و فقر زدایی وطیفه هست و لطف نیست. نداشتن فقر مثل داشتن اکسیژن حیاتیه.
پ.ن: بعضی جاهاکه فکر میکنیم راه هست در واقع چاه هست. مواظب باش از موضوعات مهم تر مثل جنگ فقر و غنا جا نمونی.
