میان ستاره ای
علی احسانی | دوشنبه, ۹ تیر ۱۳۹۹، ۰۸:۴۴ ب.ظ
اولش بگم که وسطای فیلم خوابم برد. واقعا بعضی جاهاش رو الکی کش داده بود :( شاید به خاطر اینکه کندی و تندی گذر زمان رو حس کنید)
اما بعد
قبلا مبهوت توهم فکری نولان و تیمش در فیلم تلقبن شده بودم. واقعا ذهن بشر تا کجاها که راه نمیده.
این فیلم رو که ببینی و قبول کنی که بشر چقدر قوی ساخته شده (۱) میفهمی که چرا یک ساعت تفکر اینقدر ثواب داره.
فیلم یه حالت حماسه ای هم داره و از عشقای سطحی به دوره. حماسه اش از جنس توانستن هست نه جنگ آوری. یهو میبینی که عه من چقدر بی کران ساخته شدم پس چرا استفاده نمیکنم.
بعد میخوای هسته بشکافی ...